تهدید کوبانی از طرف تبهکاران داعش حرف امروز و دیروز نیست. مدتهاست که کوبانی در خطر است. همان گروه مسلحی که خبرنگاران بی‌بی‌سی را با بند و بساط به سفر قندیل می‌برد و سالم بر می‌گرداند، بدیهی است که اگر اراده کند و راست بگوید، هزار هزار پیشمرگه را هم از هزار کیلومتر مرز بی در و پیکر کشور بی‌صاحب سوریه رد می‌کند و به کمک برادران و خواهران کُردش در کوبانی می‌شتابد.

مگر داعش کنترل ماهواره‌های امریکائی را هم دست گرفته تا چند صد هزار کیلومتر مربع برهوت را زیر ذره‌بین بگیرد؟ پای دفاع ار کوبانی که پیش آمد، باید ارتش ترکیه اجازه صادر کند؟ پیشمرگه‌های پ‌ک‌ک باید درست از همان سوراخی رد بشوند که آن طرفش کوبانی است؟ تا خبرنگاران شبکه‌های ریز و درشت بین‌المللی هم فیلم بگیرند و به جهانیان نشان دهند که پ‌ک‌ک چه دلاورانی دارد؟

اگر بنا بر مسائل انسانی و نه لزوماً منافع هر کدام از طرفین درگیر است، اقلیم کردستان و پ‌ک‌ک در این حوادث نشان دادند که در دفاع از ملت مظلوم و بی‌دفاع کُرد، از همه فرصت‌طلب‌تر هستند. داعش برای هیچ قومی و مذهبی فرهنگی و ملتی در خاورمیانه ناآشنا نیست. داعش عصاره رذیلت‌های این منطقه است.

مهدی قره داغی: 

نزدیکی عین العرب یا همان کوبانی، به مرز باعث شد فرآیند جنگ و مبارزه با داعش خیلی بیشتر از شهرهای مشابه آن در عراق و سوریه بعد رسانه ای یابد، اتفاقی که به طور مثال در تلعفر نیافتاد، شهری که مقاومت جانانه ای کرد اما یک صدم زمانی که رسانه ها به کوبانی گذاشتند را بدان نپرداختند. واقعیت این است که توحش داعش به قدری مشمئزکننده است که فکر نمی کنم انسانی حتی در خلوت ناخودآگاه خود هم حس مثبتی به آنها بیابد، به نظر من ملت کرد ملت بسیار مظلومی است، حتی اگر حمل بر توهین نباشد ملت بسیار بیچاره ای است چونکه نخبگانی به غایت مسئولیت ناپذیر دارد، نخبگانی که در دور دستها می نشینند و شعارهایی بی نهایت رادیکال سر می دهند و هزینه تمام این خیالپردازیها را ملت بی نوای کرد می پردازد. مسئولیت این نیست که جلوی پارلمان اروپا بست بنشینی و رجز بخوانی، مسئولیت این است که در زمانی که برای مردمانت تز می دهی و نسخه می پیچی به جامعه ات، به منافع ملتت و به سعادتش بیاندیشی، اورا با تمام همسایگانی که صدها سال بعد هم همسایه خواهد بود دشمن نگردانی، در دعواهای سیاسی طرف کنار دستیت را با دقت انتخاب کنی و سعی کنی بازیچه نشوی. واقعیتش این است که انداختن تقصیر به گردن دیگران کار شاقی نیست، می توان مقصر به این روز افتادن کوبانی و پناه آورن 200 هزار کرد به ترکیه را آمریکا، ترکیه یا هر قوه دیگری دانست. من اگر جای نخبگان کرد بودم حداقل در خلوتم به بازاندیشی سیاستها و شعارهای خود در سالهای گذشته می کردم، تا همین چند هفته پیش، حسکه دیگر شهر کردنشین سوریه را گریلاهای کرد و سربازان بشار اسد با همدیگر اداره می کردند، به راستی یک کانتون سازی نیم بند ارزش هم داستان شدن با رژیم سفاک اسد را داشت؟ بهتر نبود در انتخاب دوست و شریک دقت بیشتری می کردند این سیاسیون کرد؟ قلبا امیدوارم مقاومت دلیرانه کردها در کوبانی جواب دهد و این وحوش سیاه قلب و سیاه پرچم را در رسیدن به نیات پلیدشان ناکام بگذارند، به احتمال زیاد کمکهای فعلی ترکیه که غذا و دارو می رساند و با آمبولانسهایش زخمیهای کردی را که تا چندماه پیش برای امنیت و خاک ترکیه رجز می خواندند را در بیمارستانهایش مداوا می کند به کمکهای نظامی و دخالت مستقیم نظامی هم ارتقا خواهد یافت، اما امیدوارم این مبارزه مشترک با جنایت داعش مقدمه ای باشد بر تجدید تفکر نزد نخبگان کرد. امیدوارم این نخبگان به منافع واقعی و حقوق ذاتی ملتشان بیشتر از آرزوها و آمال دست نیافتنی اهمیت دهند. هر چند این روزها که کامنتهای زیر مطالب روزنامه نگاران معروف را می خوانم و دشنامهای نژادپرستانه کردها در حق ترکها را می بینم این امیدم تا حد زیادی رنگ می بازد. اما امید چیز خیلی خوبی است به هر حال

احمد هاشمی:

از گروه تروریستی پ ک ک در کوبانی بت نسازیم

اخیرا ژست حقوق بشری همه گل کرده و “کوبانی بازی” به صورت یکی از نشانه های باکلاسی و بروز بودن افراد درآمده است بدون اینکه کسی دقت داشته باشد ما در کوبانی با دو رنگ سیاه و سفید روبرو نیستیم و این گروه تروریستی پ ک ک است که در مقابل داعش می جنگد.

پ ک ک که در لیست گروه های تروریستی آمریکا و اتحادیه اروپا قرار دارد همانند گروه تروریستی داعش، مهارت بالایی در دست زدن به اقدامات تروریستی کور و ایجاد فضای رعب و وحشت دارد. این گروه در رسیدن به اهداف خود در ترکیه و ایران (پژاک) و سوریه (پ ی د) از هیچ اقدامی از جمله کشتار غیرنظامیان روی گردان نبوده است. پ ک ک هر آن که اراده می کند ترکیه را به خاک و خون می کشد ولی در مواجهه با یک نیروی اهریمنی مثل خودش یعنی داعش که بسیاری از تکنیک های ناجوانمردانه جنگی اش به پ ک ک شباهت دارد عاجز و ناتوان است، و با بی شرمی تمام از ارتش ترکیه می خواهد به خاطر یک گروه تروریستی خطرناک تر (پ ک ک)، با یک گروه تروریستی دیگر (داعش) وارد جنگ شود. 
باید توجه کرد ترکیه 95 درصد از کردهای نظامی و غیرنظامی کوبانی را در خاک خود جا داده است و چیزی به اسم خطر کشتار در کوبانی مطرح نیست. اهمیت کوبانی برای پ ک ک، صرفا به خاطر تاسیس این کانتون به عنوان اولین طرح مورد نظر اوجالان است.
دوستان روشنفکرنما! بیایید بخشی از دستگاه تبلیغاتی پ ک ک نباشیم. استفاده از دوشیزگان زیبارو در جبهه جنگی توسط پ ک ک در کوبانی تنها تفاوت عمده در تاکتیک جنگی این گروه با داعش است.
تنها راه حل بحران سوریه و کوبانی، مبارزه با پ ک ک، داعش و دولت بشار اسد بطور همزمان و تضعیف این سه نیروی اهریمنی و حامی آنها جمهوری اسلامی است. بنابراین، از تروریست های پ ک ک بت نسازیم.

رامین جبارلی

آیا ایران صلاحیت اخلاقی برای ارگانیزه کردن تظاهرات بر علیه ترکیه را دارد؟

– از انقلاب شیعه محور 57 تا به امروز کارنامه شرم آور جمهوری اسلامی در برخورد با سنی ها و کردها بر کسی پوشیده نیست. ایرانی که از هر گونه شکنجه و کشتار مخالفانش از جمله سنی و کردها ابایی نداشته چگونه می تواند به کشوری که بیشترین کمک را به کردها می کنند معترض باشد؟

– آیا ایران خود در به راه انداختن جنگ شیعه- سنی مقصر نمی باشد؟ آیا داعش محصول پررنگ شدن اختلاف شیعه و سنی نمی باشد که ایران مدام به آن دامن زدهاست؟ آیا سیاست شیعه محور و دگر ستیز ایران در عراق، بستر اجتماعی برای حمایت برخی قبیله ها از داعش را فراهم نکرد؟
– تنها در روزهای اخیر نیست که ترکیه میزبان پناهجویان کرد سوری می باشد. اولین دسته پناهجویانی کردی که از سوریه به ترکیه آمده اند از ظلم و تعددی همین گروههای مسلح کرد که در لیست گروههای تروریستی آمریکا و اروپا قرار دارند به ترکیه پناه آورده اند. موضوع به این هم ختم نمی شود، ترکیه همچنین میزبان هزاران کرد ایرانی می باشد که از ظلم و تبعیض حاکم در ایران به ترکیه پناهنده شده اند. ایرانی که هیچ گونه رواداری در برابر مخالفان از خود نشان نداده و شهروندان کردش در ترکیه پناهنده می باشند، با چه منطقی به دفاع کردهای عین العرب برخواسته؟
– تمام مردم عادی عین العرب به ترکیه آمده اند. در روزهای اخیر ترکیه 187 هزار پناهجو پذیرفته است. تنها گروههای مسلح در عین العرب می جنگند. آمبولانسهای ترکیه هم برای کمک رسانی به نیروهای مسلحشان مدام به عین العرب می روند. با این شرایط آیا نگران هر گونه فاجعه جنگی می باشد یا نگران سقوط متفقان بشار اسد در عین العرب(کوبانی) است؟ آیا ایران و همین گروههای مسلحی که از زنان هم استفاده ابزاری می کنند خود در جنایات جنگی بشار اسد سهیم نیستند؟ 
– و دوستان کردی که در روزهای اخیر با همکاری و همیاری جمهوری اسلامی تجمعاتی بر علیه ترکیه برگزار می کنید: بر اساس کدامین اصل اخلاقی تن به همکاری با ایرانی می دهید از هیچ جنایاتی علیه خود شما هم ابایی نداشته است؟ آیا این موضوع به اشتباه کردهای سوری در همکاری با بشار اسد شبیه نیست؟ آیا با این نگرش کارکردگرایانه تان، باز جهانیان را به انسانیتی فرا خواهید خواند که رفتارتان مصداق بارز نقض آن می باشد؟