انتخابات میاندوره ای برمه یا همان میانمار در اول آوریل، 13فروردین در حالی برگزار شد که از بسیاری جهات، ویژه و منحصر به فرد بود.  حدود شش میلیون رای دهنده در بیش از هشت هزار صندوق حضور به هم رساندند تا کرسی های خالی شده پارلمانی را – که به علت انتصاب این تعداد از نمایندگان به سمتهای دولتی و اجرایی خالی شده بودند- انتخاب کنند و نتیجه آن پیروزی چشمگیر حزب «اتحاد ملی برای دموکراسی » به رهبری آنگ سان سوچی بود. این انتخابات باعث حضور اپوزیسیون در پارلمان، پس از نیم قرن غیبت شد. این پیروزی در حالی به دست آمد که این حزب و رهبرش برای نخستین بار از سال ۱۹۹۰اجازه حضور در انتخابات را پیدا کرد و از این منظر، نقطه عطفی در تاریخ سیاسی معاصر برمه محسوب می شود. از 48 کرسی اولیه، برگزاری انتخابات برای سه کرسی به دلیل درگیریهای نظامی در منطقه اقلیت نشین کاچین لغو شد و حزب اتحاد ملی برای دموکراسی یا NLD تحت رهبری سوچی توانست 43 کرسی از44کرسی خالی پارلمان را در انتخابات میاندوره ای از آن خود کند و خود او هم به عنوان نماینده منطقه کاومو، به پارلمان راه پیدا کرد. پارلمان 656 کرسی دارد و در این انتخابات، رقابت بر سر 45 کرسی بود که حدود شش درصد کرسیهای پارلمان را تشکیل میدهند و حزب حاکم همبستگی و توسعه ملی یاUSDP همچنان تسلط کامل بر پارلمان خواهد داشت در حالیکه جریان وابسته به سوچی همچنان در جایگاه اپوزیسیون قرار خواهد گرفت. هرچند این پیروزی بعد از نیم قرن حاکمیت نظامیان یک رویداد تاریخی قلمداد میشود و طرفداران جنبش دموکرا یخواهی بلافاصله پس از اعلام نتایج آرا به خیابا نها ریخته و به جشن و پایکوبی پرداختند ولی نباید فراموش کرد این یک پیروزی نمادین برای خانم سوچی بوده ودر شرایط کنونی، او امکان ایجاد تغییرات گسترده و بنیادین در مناسبات قدرت را ندارد. ولی این یک آغاز خوب و یک آزمون ارزشمند برای کارزار بزرگ انتخاباتی در سال 2015 خواهد بود. این انتخابات -برخلاف انتخابات سال 2010 – نویدبخش انتخابات پارلمانی آزاد و سالم در سال 2015 است. سوچی از حوزه انتخابیه خود با بیش از 55 هزار رای به پارلمان راه یافت، در حال یکه رقیب اصلی او”سو مین ” از حزب حاکم همبستگی و توسعه ملی نتوانست بیش از 9هزار رای ببه دست بیاورد. او پس از دو دهه مبارزه سیاسی و حبس خانگی، برای اولین بار در طول حیات سیاسی خود به عنوان نماینده برگزیده شد و حزب متبوعش کلیه کرس یهای موجود را از آن خود کرد و فقط ایالت “شان ” را که کاندیدای محلی از حمایت گسترده اقلی تهای قومی منطقه برخوردار بود، از دست داد. هرچند این انتخابات از نظر مخالفان عاری از اشکال نبود ولی نفس برگزاری آن انتخابات گامی به پیش تلقی می شود و باید انتخابات سال 2015 را به انتظار نشست تا در صورت یکه همه امور به خوبی پیش برود یاران سوچی اکثریت پارلمان را به دست آورند. جهت نیل به این مهم او نیازدارد تا حساسیت و نگرانی بلندپایگان ارتش را برنینگیزد و در مورد محاکمه و پیگرد احتمالی آنان سخنی به زبان نیاورد تا حمایت آنان را نیز در کنار خود داشته باشد؛ در عین حال او باید به نحو ظراف تآمیزی برنامه اصلاحات خود را به گونه ای پیش ببرد تا طرفدارانش را که تمام امید خود را به او بسته و انتظارات بالایی از او دارند از خود آزرده خاطر نکند.